علیرضا جهانبخش این یک سال بیشترین انتقادات را داشته و در این دو بازی در کافا که برابر هند و تاجیکستان به میدان رفت، حجم این انتقادات با ناآمادگی او بیشتر شد. جهانبخش مقابل هند از دقیقه ۷۳ و مقابل تاجیکستان از دقیقه ۵۶ به میدان آمد و برابر تاجیکستان اخطار هم گرفت. اما برخلاف انتظار، همین اخطار بهترین کار او در تورنمنت کافا تا اینجا بوده است!
در فوتبال کسی از دعوا و بی‌اخلاقی استقبال نمی‌کند. در فوتبال، کسی از کارت زرد خوشحال نمی‌شود اما با وجود تمام انتقادات به جهانبخش، کارت زردی که دقیقه ۶۸ به خاطر دعوا گرفت، باعث خوشحالی همه ما شد!
در این دقیقه لب خط، شماره ۲۲ تاجیکستان با رفتاری غیر ورزشی به رامین رضاییان اهانت کرد. خطای او اخطار داشت و فنی بود، بسیار خطرناک که می‌توانست باعث مصدومیت رامین شود. اما پس از آن کاری کرد که مستحق کارت قرمز و حتی محرومیت بعدی بود.
او در حرکتی زشت و برای تحقیر، سوار رامین شد و رامین هم به موقع واکنش نشان داد و از پشت زیر دو خم او را گرفت و هل داد. اینجا جهانبخش آمد و دخالت کرد. گردن بازیکن حریف را گرفت و کشید و از رامین دور کرد. جنجالی بپا شد و بعد خوابیدن غائله، داور به شماره ۲۲ حریف و جهانبخش اخطار داد.
این دفاع از همبازی –سوای وظیفه کاپیتانی- باارزش و متفاوت بود. وقتی بدانیم این رفتار و اساسا درگیری فیزیکی، چقدر از شخصیت جهانبخش دور است و مهمتر اینکه او بخاطر رامین چنین کاری کرد. رامین رضاییان هرگز در هیچ تیمی، بین همبازیانش محبوب نبوده و دیدیم که پرسپولیسی‌ها در دو نوبت مانع بازگشت او شدند.
در پرسپولیس و در دعوا با علیپور در دوبی، برانکو رامین را اخراج کرد. در ماجرای ریز اسپور ترکیه، طارمی برگشت ولی این اجازه را به رامین نداد! در سپاهان ستاره بود ولی بازیکنان نگذاشتند بماند و حالا در استقلال هم، فقط با روزبه خوب است. اما همین بازیکن در تیم ملی، از سوی بازیکنی که اصلاً اهل دعوا و درگیری نیست، آنگونه حمایت می‌شود. این یک نشانه خوب و تنها دلیل همبستگی تیمی بود.
جهانبخش از بعد این صحنه به شکلی ناخودآگاه، تا پایان مسابقه بیشتر وقتش را جلوتر از رامین در سمت راست زمین خودی می‌گذراند و بارها و بارها با مدافع چپ حریف درگیری لفظی پیدا کرد که یک بار در صحنه پرتاب اوت حریف، نزدیک بود کار به یقه گیری برسد! همه چیز هم از همان صحنه رامین شروع شد.
آرژانتین در جام جهانی ۲۰۲۲ با اتکا به همین روحیه تیمی قهرمان شد. مسی نمی‌دوید و عملاً تیم ۱۰ نفره بود، اما هرکس سمت مسی می‌رفت هر ده بازیکن آرژانتین به او حمله می‌کردند. همه برای جبران کمبود دوندگی کاپیتان می‌دویدند و مسی هم تیر خلاص را برای تیم، به رقیب شلیک می‌کرد. دیدیم چه شوخی‌هایی با رودریگو دی پائول در همین زمینه شد!
کیست که نداند در فوتبال اتحاد، همبستگی تیمی در کنار روحیه جنگندگی برای تیم و پیراهن، به مراتب مهمتر از آمادگی جسمانی و تاکتیک است. با همین یک اتفاق، می‌توان به آینده این تیم امیدوار بود، درست مثل زمان کیروش که درون و بیرون زمین، همه «یک» تیم بودند.
اینجا را بخوانید: با دست خود رقبایمان را قوی کردیم! ترسشان از ایران ریخت و از فردا همین تیم‌ها هم یقه ما را می‌گیرند!
