غزال زیاری: محققان دانشگاه نیویورک ابوظبی به شواهدی دست یافته‌اند که نشان می‌دهد روزگاری در زیر تپه‌های شنی مریخ آب جریان داشته است؛ این بدان معناست که سیاره سرخ ممکن است برای مدت زمان بسیار طولانی‌تری از آنچه محققان قبلاً تصور می‌کردند شرایط قابل سکونتی داشته باشد.
بر اساس مطالعه اخیر، تپه‌های شنی باستانی در دهانه گیل مریخ که توسط مریخ‌نورد کنجکاوی ناسا بررسی شد، پس از تماس طولانی‌مدت با آب زیرسطحی در میلیاردها سال پیش، به آرامی تبدیل به سنگ شده‌اند.
این تحقیق توسط دیمیترا آتری، پژوهشگر اصلی آزمایشگاه اکتشافات فضایی NYUADو ویگنیش کریشنامورثی، دستیار پژوهشی اش رهبری شد. در ادامه این بررسی، اعضای تیم مشاهدات مریخ‌نورد کنجکاوی را با سازندهای تپه شنی طبیعی سیمانی شده در صحرای امارات متحده عربی که تحت شرایط محیطی مشابهی در زمین توسعه یافته بودند، مقایسه کردند.
آن‌ها با بررسی مشاهدات به دست آمده از سیاره سرخ متوجه شدند که آب از یک کوه مریخی نزدیک و از طریق شکاف‌های کوچک، به داخل تپه‌های شنی نفوذ کرده، شن‌ها را از زیر خیسانده و کانی‌هایی مثل گچ را بر جای گذاشته‌اند؛ جالب اینجاست که این کانی‌های به جای مانده، همان کانی‌های یافت شده در بیابان‌های زمین هستند که می‌توانند آثار مواد آلی را به دام انداخته و حفظ کنند؛ همین آن‌ها را به اهداف ارزشمندی برای ماموریت‌های آینده که به دنبال شواهدی از حیات گذشته هستند، تبدیل می‌کند.
قابلیت سکونت مریخ
آتری در این باره توضیح داد: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که مریخ به سادگی و به سرعت از محیطی مرطوب به محیط خشک تبدیل نشده است؛ حتی پس از ناپدید شدن دریاچه‌ها و رودخانه‌های مریخ، مقدار کمی آب به حرکت زیرزمینی خود ادامه داده و محیط‌های محافظت‌شده‌ای را ایجاد کرده که قابلیت حمایت از حیات میکروسکوپی را داشتند.»
همین کشف بینش جدیدی را در مورد چگونگی تکامل مریخ در طول زمان فراهم می‌کند و پتانسیل محیط‌های زیرسطحی را به عنوان مکان‌های امیدوارکننده برای جستجوی نشانه‌های حیات باستانی برجسته می‌سازد.
منبع: scitechdaily
۲۲۷۲۲۷
