پدیده اینتر در غیاب مهدی طارمی میخ خود را محکم کوبید؛ اسپوزیتو در اینتر خواهد ماند
به گزارش خبرورزشی، گل و نمایش خیره‌کننده مقابل ریور، مهاجم جوان را به باشگاه ثابت کرد: «احساسی‌ترین روز زندگی فوتبالی من.» اینتر تصمیم گرفت او را به تیم دیگری قرض ندهد؛ اسپوزیتو به عنوان جانشین لائوتارو و تورام، در ترکیب تیم خواهد بود.
گاتزتا دلواسپورت در تازه ترین شماره خود با اشاره به درخشش پیو اسپوزیتو مقابل ریورپلاته نوشت؛ در این مسابقه، پیوندی میان حال و آینده شکل گرفت. بازیکنی را دیدیم که تمام ویژگی‌ها را دارد تا در سال‌های پیش رو به ستون اصلی اینتر و تیم ملی ما تبدیل شود. پیو اسپوزیتو هرگز سیاتل و ورزشگاه لومن فیلد را فراموش نخواهد کرد؛ جایی که برای فوتبال آمریکایی ساخته شده بود اما ناگهان به صحنه‌ای فراموش‌نشدنی برای فوتبال ایتالیا بدل شد. فوتبالی که همیشه زادگاه مهاجمان بزرگ بوده است. پیو اکنون در ادامه همان مسیر قرار گرفته؛ پسری که فردا بیست ساله می‌شود و مقابل ریور پلاته – در دیداری که خشونت و جنگندگی‌اش برای ما ناآشنا بود و اینتر را به مرحله یک‌هشتم نهایی مقابل فلومیننزه رساند – چنان بازی کرد که انگار در اتاق نشیمن خانه خودش قدم می‌زد. بازی او مثل پدری بود که با فرزندش در حیاط خانه فوتبال بازی می‌کند؛ آرامشی مسحورکننده و اعتماد به نفسی بی‌نقص.
کیوو کاملاً حق دارد که هم از او تمجید کند و هم هشدار بدهد: «نباید اشتباهی را که با برخی دیگر انجام دادیم، با او تکرار کنیم.» ناخودآگاه ذهن‌ها به سمت ماریو بالوتلی رفت، اما شواهد کافی وجود دارد که این دو داستان کاملاً با یکدیگر متفاوت‌اند. اینتر تصمیم خود را گرفته؛ خلاف شایعات، خبری از انتقال قرضی نیست. فصل آینده، اسپوزیتو کنار لائوتارو، تورام، بونی و احتمالاً یک مهاجم پنجم، بخشی از ترکیب اصلی خواهد بود.
در سیاتل، پیو به معنای واقعی کلمه ریور پلاته را در هم کوبید. مدافعان تیم گایاردو هرگز نتوانستند او را مهار کنند؛ بارها از آن‌ها پیشی گرفت، متوقف‌شان کرد و سپس پشت سرشان قرار گرفت. حتی شاید بالاخره فیفا موفق شود نام و چهره او را به درستی تطابق دهد؛ چرا که هنگام ورود به زمین در سیاتل، او را به اشتباه با نام برادرش سباستیانو معرفی کردند. پیو حتی متوجه این اشتباه نشد. مسابقه‌ای از جنس فوتبال قدیم بود؛ پر از ضربات محکم و بازی فیزیکی. تنها چند دقیقه از بازی گذشته بود که اسپوزیتو با تکلی خشن از پشت مواجه شد؛ تکلی که مدافعان باتجربه برای ترساندن جوان‌ها استفاده می‌کنند. اما او فقط شانه بالا انداخت و بی‌تفاوت به بازی ادامه داد.
در پایان مسابقه گفت: «واقعیت این است که من عاشق این سبک بازی‌ها هستم؛ این مدل فوتبال کاملاً با ویژگی‌های من هماهنگ است. من با بدنم بازی می‌کنم، توپ را حفظ می‌کنم و تیم را به جلو می‌برم. مربی دقیقاً از من خواست از همین توانایی‌هایم استفاده کنم.» و چه استفاده‌ای هم کرد. در دیداری که تقریباً در همه نقاط زمین به شکل نفر به نفر پیش می‌رفت، پیو عامل تفاوت بود. او مهارتی کم‌نظیر دارد؛ توانایی ترکیب فیزیک قدرتمندش – با قد ۱۹۱ سانتی‌متر – با تکنیک بالا و تسلط بی‌نظیر بر کنترل توپ. کیوو درباره‌اش گفت: «خیلی‌ها فکر می‌کنند او فقط در محوطه جریمه موثر است، اما اینطور نیست؛ او در هر منطقه‌ای از زمین می‌جنگد و موفق است. من او را از زمانی که قدش از من کوتاه‌تر بود می‌شناسم؛ این عملکرد پاداشی است برای هوش بالای او.»
در هفته‌های گذشته، اینتر واقعاً در اندیشه این بود که برای تکمیل فرایند رشد، او را به تیمی در سری A قرض بدهد. اما هر چه زمان گذشت، ایده‌ی نگه داشتنش در تیم قدرت بیشتری گرفت. راستش را بخواهید، مدیران نراتزوری بارها از خود پرسیدند: وقتی در سراسر اروپا بازیکنان ۱۸ ساله در باشگاه‌های بزرگ فیکس بازی می‌کنند، چرا نباید همین اتفاق در ایتالیا بیفتد؟ علاوه بر این، اسپوزیتو و کاربونی – در کنار بلینگهام از دورتموند – سه گلزن جوان‌ترین این جام جهانی هستند. بنابراین پیو ماندنی است؛ و جایگاه او، همان نقطه‌ای است که پشت سر زوج لائوتارو-تورام خالی بود.
همه با خود فکر کردند: «ای کاش فصل قبل، به جای طارمی، او را داشتیم…» صحنه‌ای که او توپ را با پای راست کنترل کرد، چرخید، دیاز را از پیش رو برداشت و توپ را به گوشه دروازه فرستاد، به طرز عجیبی یادآور لوکا تونی بود. خودش بعد از بازی گفت: «بدون شک، این زیباترین و هیجان‌انگیزترین روز زندگی من بود؛ نه فقط در فوتبال، بلکه در کل زندگی‌ام. وقتی پس از تمرین نهایی فهمیدم که در ترکیب اصلی هستم، شب قبل تقریباً نخوابیدم. بارها و بارها تصور کردم که بازی چطور پیش خواهد رفت و چطور می‌توانم گل بزنم؛ چون مطمئن بودم با این بازیکنان بزرگ، بالاخره یک فرصت گیرم خواهد آمد. اما وقتی دیدم توپ وارد دروازه شد، دیگر چیزی نفهمیدم؛ شوکه شده بودم. وقتی لائوتارو را دیدم که دارد شادی می‌کند، فقط با خودم گفتم: “همه‌اش واقعی است!” واقعاً احساس افتخار و خوشحالی می‌کنم.»
برادرش سباستیانو هم که نمی‌خواست لحظه‌ای از شادی او را از دست بدهد، اولین کسی بود که پس از گل، او را در آغوش گرفت. سبا حتی همراهش به اتاق کنفرانس خبری رفت، نشست و با لبخند پاسخ‌های پیو به خبرنگاران را گوش داد. اسپوزیتو توضیح داد: «شادی با نمایش عضلات، امضای شخصی من است؛ در اسپتزیا هم همین کار را می‌کردم. این عملکرد، نتیجه‌ی دو سال کار و تلاش مداوم است. از کیوو، هم‌تیمی‌ها و به ویژه لائوتارو تشکر می‌کنم؛ داشتن بازیکنی مثل او کنارم، همه چیز را آسان‌تر می‌کند.» و البته او باید به این شرایط عادت کند: «فقط می‌خواهم کاری را که اینجا در سیاتل انجام دادم، ادامه بدهم؛ استفاده از هر فرصتی که به دست می‌آورم.» راستش، بهتر از این نمی‌شود.
